zaterdag 25 december 2010
Kerst 2010
"O magnum mysterium
et admirabile sacramentum,
ut animalia viderent Dominum natum,
jacentem in præsepio.
Beata virgo, cujus viscera meruerunt
portare Dominum Christum, Alleluia!"
Aan allen een zalig Kerstfeest!
dinsdag 7 december 2010
“De koning is dood! Leve de koning!”
Overweging bij het Hoogfeest van Christus Koning - C
Lc. 23,35-43
Kent u die uitroep? “De koning is dood! Leve de koning!” Het laatst heb ik deze uitroep gehoord in 1993. In dat jaar besteeg, enkele dagen nadat koning Boudewijn was overleden, broer Albert de troon en werd de zesde koning der Belgen. “De koning is dood! Leve de koning!” klonk het toen van alle kanten. Deze uitroep benadrukt dat koningen komen en gaan, maar dat ondanks deze wissel de geschiedenis gewoon verder haar gang gaat. Aan het koningschap op zich verandert er niets.
De dood van een koning betekent hoe dan ook steeds het einde van een tijdperk en het begin van een nieuw. Ook vandaag bevinden we ons aan het einde van een periode en het begin van een nieuwe. Vandaag is het het Hoogfeest van Christus Koning, meteen ook de laatste zondag van het liturgisch jaar. Volgende week beginnen we met de Advent een nieuw jaar.
Het mag dan ook niet verrassen dat de Evangelielezing van vandaag ons brengt bij het moment van Jezus’ levenseinde. Jezus is aan het Kruis genageld. Hij wordt bespot door de leiders en de soldaten. Zij zien in Jezus een mislukte koning. Christus heeft inderdaad niets van een wereldse koning. Een koning dient niet aan een kruis te hangen. Integendeel, een koning woont in een prachtig paleis, van waaruit hij zijn wereldse macht toont.
Eén van de misdadigers heeft echter begrepen dat het koninkrijk waarover Jezus regeert geen koninkrijk is zoals dat van aardse koningen. Hij erkent in Jezus de Zoon van God: “Hebt Gij zelfs geen vrees voor God?”, maant hij de andere misdadiger aan. Vervolgens zegt hij tegen Jezus: “Denk aan mij wanneer Gij in uw Koninkrijk gekomen zijt.”
Dit brengt ons bij de centrale boodschap van de Evangelietekst van vandaag: Christus is koning, maar zijn Rijk is een ander dan het rijk van aardse koningen. In Zijn Rijk gelden andere wetten. Diegene die in Christus gelooft, zal binnengaan in dit Rijk, zal gered worden, zoals ook de ene misdadiger gered wordt. “Vandaag nog zult gij met Mij zijn in het paradijs.”
Ook op andere plaatsen in het Evangelie spreekt Jezus over zijn Koninkrijk. In het Johannesevangelie zegt Jezus tegen Pilatus: “Mijn koningschap is niet van deze wereld.” Welk koningschap bedoelt Jezus dan wel? Jezus is koning over een rijk zoals dat wordt weergegeven in het Magnificat dat Maria uitspreekt wanneer zij Elisabeth bezoekt. Het is de wereld op zijn kop:
“trotsen van hart worden uiteengeslagen,
heersers verliezen hun troon,
maar de geringen worden verheven.
De hongerigen worden met gaven overladen,
de rijken met lege handen weggezonden.”
De vraag die we ons in dit verband moeten durven stellen, is: staan wij open voor dit Koninkrijk van God? Laten wij ons soms niet veel verblinden door rijkdom en macht, door alles wat tijdelijk is? Of durven wij ons open te stellen voor de belofte die Christus ons voorhoudt, voor de belofte van zijn Rijk van rechtvaardigheid? Een rijk waar niet macht en rijkdom het voor het zeggen hebben, maar waar andere normen gelden. Het is het visioen van een rechtvaardige wereld. Dit visioen is het beeld van de gekruisigde Christus: vernederd en bespot door de wereld, maar uiteindelijk triomferend als Koning van een ander rijk: niet een rijk waarin het recht van de sterkste de norm is voor rechtvaardigheid, maar een rijk waar gerechtigheid zal heersen. Dit mysterie kunnen we niet anders dan in stilte beschouwen, zoals ook het volk stil toekijkt hoe Jezus wordt gekruisigd.
Iets van die belofte schemert reeds door in de manier waarop we ons niet laten leiden door zelfzucht, maar reeds iets van dat koninkrijk hier en nu tastbaar maken. Dit doen we door onze inzet voor de arme en de verdrukte, voor mensen aan de rand. Ik denk hierbij aan een Zuster Jeanne Devos, die zich in de sloppenwijken van Mumbai inzet voor hulp aan de armen. Of dichter bij huis: de hulp van jeugdbewegingen, sportclubs en andere verenigingen bij het ruimen van puin na de recente watersnood. Twee voorbeelden van hoe mensen iets van dat koninkrijk helpen oplichten.
De dood mag voor een koning dan wel het definitieve einde van zijn koningschap betekenen. Christus’ dood betekent niet het einde van zijn koningschap. Christus is voor eeuwig koning over zijn rijk van rechtvaardigheid, van liefde en van vrede.
“De koning is dood! Leve de koning!”
Lc. 23,35-43
Kent u die uitroep? “De koning is dood! Leve de koning!” Het laatst heb ik deze uitroep gehoord in 1993. In dat jaar besteeg, enkele dagen nadat koning Boudewijn was overleden, broer Albert de troon en werd de zesde koning der Belgen. “De koning is dood! Leve de koning!” klonk het toen van alle kanten. Deze uitroep benadrukt dat koningen komen en gaan, maar dat ondanks deze wissel de geschiedenis gewoon verder haar gang gaat. Aan het koningschap op zich verandert er niets.
De dood van een koning betekent hoe dan ook steeds het einde van een tijdperk en het begin van een nieuw. Ook vandaag bevinden we ons aan het einde van een periode en het begin van een nieuwe. Vandaag is het het Hoogfeest van Christus Koning, meteen ook de laatste zondag van het liturgisch jaar. Volgende week beginnen we met de Advent een nieuw jaar.
Het mag dan ook niet verrassen dat de Evangelielezing van vandaag ons brengt bij het moment van Jezus’ levenseinde. Jezus is aan het Kruis genageld. Hij wordt bespot door de leiders en de soldaten. Zij zien in Jezus een mislukte koning. Christus heeft inderdaad niets van een wereldse koning. Een koning dient niet aan een kruis te hangen. Integendeel, een koning woont in een prachtig paleis, van waaruit hij zijn wereldse macht toont.
Eén van de misdadigers heeft echter begrepen dat het koninkrijk waarover Jezus regeert geen koninkrijk is zoals dat van aardse koningen. Hij erkent in Jezus de Zoon van God: “Hebt Gij zelfs geen vrees voor God?”, maant hij de andere misdadiger aan. Vervolgens zegt hij tegen Jezus: “Denk aan mij wanneer Gij in uw Koninkrijk gekomen zijt.”
Dit brengt ons bij de centrale boodschap van de Evangelietekst van vandaag: Christus is koning, maar zijn Rijk is een ander dan het rijk van aardse koningen. In Zijn Rijk gelden andere wetten. Diegene die in Christus gelooft, zal binnengaan in dit Rijk, zal gered worden, zoals ook de ene misdadiger gered wordt. “Vandaag nog zult gij met Mij zijn in het paradijs.”
Ook op andere plaatsen in het Evangelie spreekt Jezus over zijn Koninkrijk. In het Johannesevangelie zegt Jezus tegen Pilatus: “Mijn koningschap is niet van deze wereld.” Welk koningschap bedoelt Jezus dan wel? Jezus is koning over een rijk zoals dat wordt weergegeven in het Magnificat dat Maria uitspreekt wanneer zij Elisabeth bezoekt. Het is de wereld op zijn kop:
“trotsen van hart worden uiteengeslagen,
heersers verliezen hun troon,
maar de geringen worden verheven.
De hongerigen worden met gaven overladen,
de rijken met lege handen weggezonden.”
De vraag die we ons in dit verband moeten durven stellen, is: staan wij open voor dit Koninkrijk van God? Laten wij ons soms niet veel verblinden door rijkdom en macht, door alles wat tijdelijk is? Of durven wij ons open te stellen voor de belofte die Christus ons voorhoudt, voor de belofte van zijn Rijk van rechtvaardigheid? Een rijk waar niet macht en rijkdom het voor het zeggen hebben, maar waar andere normen gelden. Het is het visioen van een rechtvaardige wereld. Dit visioen is het beeld van de gekruisigde Christus: vernederd en bespot door de wereld, maar uiteindelijk triomferend als Koning van een ander rijk: niet een rijk waarin het recht van de sterkste de norm is voor rechtvaardigheid, maar een rijk waar gerechtigheid zal heersen. Dit mysterie kunnen we niet anders dan in stilte beschouwen, zoals ook het volk stil toekijkt hoe Jezus wordt gekruisigd.
Iets van die belofte schemert reeds door in de manier waarop we ons niet laten leiden door zelfzucht, maar reeds iets van dat koninkrijk hier en nu tastbaar maken. Dit doen we door onze inzet voor de arme en de verdrukte, voor mensen aan de rand. Ik denk hierbij aan een Zuster Jeanne Devos, die zich in de sloppenwijken van Mumbai inzet voor hulp aan de armen. Of dichter bij huis: de hulp van jeugdbewegingen, sportclubs en andere verenigingen bij het ruimen van puin na de recente watersnood. Twee voorbeelden van hoe mensen iets van dat koninkrijk helpen oplichten.
De dood mag voor een koning dan wel het definitieve einde van zijn koningschap betekenen. Christus’ dood betekent niet het einde van zijn koningschap. Christus is voor eeuwig koning over zijn rijk van rechtvaardigheid, van liefde en van vrede.
“De koning is dood! Leve de koning!”
zondag 28 november 2010
Het Nieuwsblad zoekt lege kerken
We meenden al veel gezien te hebben in de media - en toch kunnen zij ons nog verbazen:
Kerknet | Nieuws
Kerknet | Nieuws
donderdag 25 november 2010
maandag 8 november 2010
Totale erosie van de katholieke identiteit
Herman De Dijn slaat spijkers met koppen. Dat zelfs in De Morgen plaats is voor dit opiniestuk: misschien moet ik toch wel ooit mijn mening over deze krant bijstellen?...
Totale erosie van de katholieke identiteit - De Gedachte - De Morgen
Totale erosie van de katholieke identiteit - De Gedachte - De Morgen
vrijdag 5 november 2010
De moed van de aartsbisschop
Ik kan iedereen aanraden om de bijdrage van Gerard Bodifée in De Standaard van vandaag te lezen. Met zijn artikel verwijst Bodifée naar de recente commotie die rond een aantal "uitspraken" van aartsbisschop Léonard is ontstaan. Een greep uit het artikel dat Bodifée op zijn best toont:
"wat betreft de mening van de aartsbisschop over het godsdienstonderricht, daarover hoeft niemand zich te ergeren. Alleen de feiten tellen. Om die te kennen moet men alleen maar aan een willekeurige laatstejaars van een katholieke school vragen wat een eucharistie is, wie Thomas van Aquino was, of hoe men een profeet van een populist onderscheidt. De antwoorden spreken dan wel voor zichzelf."
"De rooms-katholieke Kerk wordt een strakke, autoritaire houding verweten. Men kan zich over dat verwijt verbazen in een samenleving die aan de ene kant meer democratie in de Kerk eist, en aan de andere kant zelf de beginselen van de democratie schendt door meningen te verbieden en strafbaar te stellen."
"Binnen de moderne samenleving is er één autoriteit die geen tegenspraak duldt, één god die iedereen moet gehoorzamen, en dat is de heersende progressieve, libertijnse tijdgeest. Ook al is die geest wispelturig en kort van geheugen over eigen opvattingen, zijn macht is absoluut. Deze heerser, die vrijheid voorspiegelt maar in werkelijkheid voorschrijft wat we mogen denken, spreekt via alle kanalen van de media en de amusementsindustrie. De boodschap is duidelijk: er is een nieuwe tijd aangebroken met een nieuwe waarheid en een nieuwe zaligheid. Het deert niet dat de nieuwe hemel ongeveer overeenstemt met de oude hel; dat vergroot alleen maar het plezier. Storend is misschien dat er ook mensen omkomen in het nieuwe paradijs. Nooit eerder gingen zoveel jongeren ten onder aan drogering, depressie en zelfmoord, maar dat mag geen reden zijn om te twijfelen aan het nieuwe geloof. Léonard gelooft in een andere God. Dat is zijn misdaad. Hij verzet zich tegen het geloof in een nietsontziende progressiviteit. Hij is gewoon nog een katholiek, zoals er al tweeduizend jaar bestaan. Maar dat kan niet meer. Daarmee krenkt hij de mensen. Daarvoor moet hij boeten. De haat van de progressieve opiniemakers tegenover deze man die moedig stand houdt is groot. Dat was al zo nog vóór zijn aanstelling als aartsbisschop, lang vóór hij de gehekelde uitspraken had gedaan, omdat zijn opvattingen bekend waren. Al kan niemand uitleggen wat er nu eigenlijk mis is aan die opvattingen."
donderdag 14 oktober 2010
Filips Defoort in het weekblad "Tertio"
Onlangs verscheen in het christelijk opinieblad Tertio een zeer interessante bijdrage van de hand van de jonge filosoof Filips Defoort, met als titel: Het grote moment van de oude kwezels. Hier volgen een aantal citaten uit het artikel:
"Het lijkt wel of bepaalde media de kerk definitief van de kaart willen vegen en niet zullen ophouden alvorens de massahysterie over de seksuele misbruikschandalen in de kerk die van het Dutrouxtijdperk evenaart, zo niet overtroffen heeft. We hebben bij de berichtgeving over kindermisbruik in de kerk door de 'onafhankelijke' media dus ook het logische vervolg mogen vernemen op de aanhoudende sensatie en de intentieprocessen tegen de kerk als instelling zowel als tegen de actuele geestelijken en gelovigen, die van de kerk een inherent dynamisch instituut maken: 'gelovigen' zouden zich en masse laten ontdopen. Daarbij wordt niet gepreciseerd dat het wellicht gaat over niet-gelovigen of vaak ook over lichtgelovigen die menen dat de inkomsten van de 'geldzuchtige en machtsbeluste kerk' van hun al dan niet gedoopt zijn, zouden afhangen en die nooit de theologische en universeel menserende betekenis van gedoopt zijn hebben begrepen."
"Het is merkwaardig dat nu ouder geworden voorvechters van de vrije liefde die de seksuele repressie van de kerk altijd stellig afwezen, en een 'kritische' jongere generatie die hen graag napraat, het zozeer hebben begrepen op een aantal enthousiaste broeders en priesters die deze in de zestiger jaren florerende principes in praktijk brachten. Blijkbaar heeft de confrontatie met de vunzige realiteit van de in praktijk gebrachte progressieve principes tot gevolg dat de nieuwlichters van toen, de seksuele scherprechters van vandaag zijn geworden, met als enige constante lijn in hun denken dat het weer eens de kerk is die de oorzaak is van alle kwaad."
"Wanneer we nochtans bedenken dat zelfs naar aanleiding van de toevloed aan nieuwe schandalen na de bekentenissen van Roger Vangheluwe het aantal bekendmakingen iets meer dan 500 is over een tijdspanne van 30 jaar en wanneer we de experts mogen geloven dat pedofielen meestal reeksen slachtoffers maken, dan is nuchterheid geboden. In verhouding tot de tienduizenden geestelijken en miljoenen leerlingen die de katholieke onderwijsinstellingen bevolkten om nog maar te zwijgen van de vele catechisten, misdienaars en deelnemers aan jongerenkampen moet het huidige beeld dat katholieke instellingen een soort van jongerenbordeel waren, sterk worden genuanceerd. Daarbij wordt ook zorgvuldig heen gegleden over het feit dat het meest in het oog springende geval, dat van de onwaardige Vangheluwe, zich niet in de pastorale, maar in een familiale sfeer heeft afgespeeld."
"Het blijft appelen met citroenen vergelijken, maar je kunt stellen dat het losbandige leven zoals Dimitri Verhulst het gaarne in zijn boeken afschildert dus dichter bij het geval-Vangheluwe staat dan de 'geheime macht' van het Vaticaan. Dat laatste wordt vanuit een paranoïde atheïstische reflex gebaseerd op een totaal onbegrip van de structuur en bedoeling van het instituut kerk dan weer graag afgeschilderd als een mysterieuze instelling vol snode bedoelingen en sinistere plannen, als een op macht en geld belust instituut dat een statische mentaliteit heeft, waarvan zowel seksuele repressie als seksuele perversie op wonderbaarlijk dialectische wijze tot de kernactiviteit behoort en dat uiteindelijk zoveel mogelijk leed in de wereld wil verspreiden. Dat alles natuurlijk gefaciliteerd door de intellectuele en morele ontoereikendheid van haar leden die tegelijkertijd naïef en intentioneel huichelachtig zijn."
"Het ogenblik voor de katholieke gemeenschap is gekomen om met vertrouwen de volgende evangelisch geïnspireerde woorden in acht te nemen: Dit is Mijn kerk die op een rots is gebouwd en noch de machten van de duisternis ook niet die van binnenin de kerk noch de poorten van de hel zullen haar overweldigen tot het einde der tijden."
(bron: Tertio van 22-09-2010 - de volledige bijdrage kan u ook hier nalezen)
"Het lijkt wel of bepaalde media de kerk definitief van de kaart willen vegen en niet zullen ophouden alvorens de massahysterie over de seksuele misbruikschandalen in de kerk die van het Dutrouxtijdperk evenaart, zo niet overtroffen heeft. We hebben bij de berichtgeving over kindermisbruik in de kerk door de 'onafhankelijke' media dus ook het logische vervolg mogen vernemen op de aanhoudende sensatie en de intentieprocessen tegen de kerk als instelling zowel als tegen de actuele geestelijken en gelovigen, die van de kerk een inherent dynamisch instituut maken: 'gelovigen' zouden zich en masse laten ontdopen. Daarbij wordt niet gepreciseerd dat het wellicht gaat over niet-gelovigen of vaak ook over lichtgelovigen die menen dat de inkomsten van de 'geldzuchtige en machtsbeluste kerk' van hun al dan niet gedoopt zijn, zouden afhangen en die nooit de theologische en universeel menserende betekenis van gedoopt zijn hebben begrepen."
"Het is merkwaardig dat nu ouder geworden voorvechters van de vrije liefde die de seksuele repressie van de kerk altijd stellig afwezen, en een 'kritische' jongere generatie die hen graag napraat, het zozeer hebben begrepen op een aantal enthousiaste broeders en priesters die deze in de zestiger jaren florerende principes in praktijk brachten. Blijkbaar heeft de confrontatie met de vunzige realiteit van de in praktijk gebrachte progressieve principes tot gevolg dat de nieuwlichters van toen, de seksuele scherprechters van vandaag zijn geworden, met als enige constante lijn in hun denken dat het weer eens de kerk is die de oorzaak is van alle kwaad."
"Wanneer we nochtans bedenken dat zelfs naar aanleiding van de toevloed aan nieuwe schandalen na de bekentenissen van Roger Vangheluwe het aantal bekendmakingen iets meer dan 500 is over een tijdspanne van 30 jaar en wanneer we de experts mogen geloven dat pedofielen meestal reeksen slachtoffers maken, dan is nuchterheid geboden. In verhouding tot de tienduizenden geestelijken en miljoenen leerlingen die de katholieke onderwijsinstellingen bevolkten om nog maar te zwijgen van de vele catechisten, misdienaars en deelnemers aan jongerenkampen moet het huidige beeld dat katholieke instellingen een soort van jongerenbordeel waren, sterk worden genuanceerd. Daarbij wordt ook zorgvuldig heen gegleden over het feit dat het meest in het oog springende geval, dat van de onwaardige Vangheluwe, zich niet in de pastorale, maar in een familiale sfeer heeft afgespeeld."
"Het blijft appelen met citroenen vergelijken, maar je kunt stellen dat het losbandige leven zoals Dimitri Verhulst het gaarne in zijn boeken afschildert dus dichter bij het geval-Vangheluwe staat dan de 'geheime macht' van het Vaticaan. Dat laatste wordt vanuit een paranoïde atheïstische reflex gebaseerd op een totaal onbegrip van de structuur en bedoeling van het instituut kerk dan weer graag afgeschilderd als een mysterieuze instelling vol snode bedoelingen en sinistere plannen, als een op macht en geld belust instituut dat een statische mentaliteit heeft, waarvan zowel seksuele repressie als seksuele perversie op wonderbaarlijk dialectische wijze tot de kernactiviteit behoort en dat uiteindelijk zoveel mogelijk leed in de wereld wil verspreiden. Dat alles natuurlijk gefaciliteerd door de intellectuele en morele ontoereikendheid van haar leden die tegelijkertijd naïef en intentioneel huichelachtig zijn."
"Het ogenblik voor de katholieke gemeenschap is gekomen om met vertrouwen de volgende evangelisch geïnspireerde woorden in acht te nemen: Dit is Mijn kerk die op een rots is gebouwd en noch de machten van de duisternis ook niet die van binnenin de kerk noch de poorten van de hel zullen haar overweldigen tot het einde der tijden."
(bron: Tertio van 22-09-2010 - de volledige bijdrage kan u ook hier nalezen)
dinsdag 24 augustus 2010
Terug van weg geweest
Gisteravond luisterde ik op Radio 1 naar Het “Vrije” Woord, het programma van de Humanistisch-Vrijzinnige Vereniging – u kent ze wel: de club die een paar maanden geleden even(?) de door hen zo hoog in het vaandel gedragen principes van respect, tolerantie, vrijheid van denken, pluralisme, … opzij schoven en een actie op touw zette die aan de christenvervolgingen uit de eerste eeuwen doet denken – met (voorlopig althans) het verschil dat katholieken vandaag de dag in Westeuropa niet voor de leeuwen geworpen worden. Ze riepen katholieken er namelijk toe op zich uit de Kerk uit te schrijven en ondernomen acties, gaven advies, om deze procedure te vergemakkelijken. Stel je eens voor dat de Kerk in ons land in een groots opgezette actie (wellicht met geld van de belastingbetaler) leden van de HVV zou oproepen deze vereniging de rug toe te keren en hen hierbij administratief zou helpen? Het kot zou te klein zijn en de Kerk zou, terecht, het verwijt krijgen dat ze er praktijken op nahield die eerder passen in een tijd die we ver achter ons meenden te hebben gelaten, in elk geval, lang voor het tijdperk waarmee humanisten zich zo graag vereenzelvigen. Aan de vruchten ken je de boom.
Welnu, die club dus wist te melden dat er binnen hun rangen zoiets als een “Werkgroep Atheïsme” bestaat. Een groep dus die werk verricht rond iets dat volgens hun overtuiging niet bestaat! Begrijpe wie kan?!
Wat van meet af te verwachten was: de argumenten die in de betreffende radiobijdrage werden aangehaald, kwamen niet verder dan uitspraken zoals die van Joeri Gagarin, de eerste man in de ruimte, die de schlemielige opmerking liet optekenen, dat hij tijdens zijn reis in de ruimte nergens God was tegengekomen. Zonde van de zendtijd.
U ziet: ik ben terug van weg geweest! De examens van de voorbije maanden maakten het voor mij onmogelijk om regelmatig mijn beslommeringen neer te pennen. Het waren drukke jaren, waarbij ik werk en studie moest zien te combineren. Vanaf heden ben ik voor twee jaar vrijgesteld om me ten volle te kunnen wijden aan mijn pastorale stage in het kader van mijn opleiding tot priester. Stageplaats is Brasschaat. In de mate van het mogelijke zal ik geïnteresseerden via het medium van deze blog op de hoogte houden van mijn ‘pilgrim’s progress’ tijdens de volgende twee stagejaren en daarbij ook controverses niet uit de weg gaan.
Ik wil meteen van start gaan door te verwijzen naar een artikel dat ik ter voorbereiding van een werkstuk voor het vak christelijke ethiek heb gelezen. De tekst is van de hand van de Italiaanse godsdienstsocioloog Massimo Introvigne. In het kader van de schandalen rond kindermisbruik binnen de Kerk maakt hij een aantal interessante bedenkingen. Hij stelt de vraag waarom in 2010 dagelijks oude en vaak welbekende zaken van misbruik opgegraven worden en waarom hiermee de paus aangevallen wordt? Introvigne vindt dit paradoxaal, zeker wanneer men de grote strengheid over ditzelfde onderwerp van de toen kardinaal Ratzinger en van Benedictus XVI in ogenschouw neemt. De socioloog vervolgt zijn bijdrage door te verwijzen naar de ‘morele entrepreneurs’ – een term van Philip Jenkins die daarmee diegenen wil aanduiden die een belangrijke rol vervullen in wat Introvigne met ‘morele paniek’ omschrijft. Met ‘morele paniek’ wordt bedoeld: het procedé waarbij echte feiten systematisch worden versterkt (met name in de media en in het politieke debat). Aan morele paniek liggen objectieve en echte gevaren ten gronde. Daarover laat Introvigne geen twijfel bestaan, maar de statistische omvang wordt overdreven. En vaak zijn het de ‘morele entrepreneurs’ die deze paniek helpen ontstaan en in stand houden en wiens agenda vaak verborgen blijft. Introvigne uit het vermoeden dat bepaalde min-of-meer vrijmetselaarachtige lobbygroepen uit zijn op de beschadiging van de Kerk als morele stem, in een periode waarin in Europa en elders politieke en juridische besluiten worden genomen over de abortuspil RU-486, euthanasie en de erkenning van het homohuwelijk. Alleen de stem van de Kerk en de paus is te horen bij de verdediging van het leven en het gezin. Het zijn deze uitgesproken antikerkelijke groeperingen die de sinistere macht laten zien van wat Benedictus XVI in zijn encycliek Caritas in veritate omschreef als het technocratisch cultuurperspectief en door Johannes Paulus II in 1985 werd afgewezen in zijn boodschap voor de Werelddag voor de Vrede.
Tenslotte verwijst Massimo Introvigne naar een voorspelling die door de grote Italiaanse katholieke denker Emiliano Avogardo della Motta (1798-1865) werd gemaakt en Introvigne voegt er ook nog een besluit aan toe. Vrij vertaald luidt de tekst als volgt: “[E.A. della Motta] voorspelde dat na de verwoestingen die zijn veroorzaakt door seculiere ideologieën een onvervalste “duivelse verering” zal opkomen die een aanval zal doen op het gezin en het ware concept van het huwelijk. Het opnieuw bevestigen van de sociale waarheid over morele paniek over priesters en pedofilie, zal niet op zichzelf het probleem oplossen en het zal de lobbygroepen niet stoppen. Maar het is een kleine en juiste hulde aan de grootheid van deze paus en aan een Kerk die gewond is en belasterd wordt, omdat zij niet over de vraagstukken van het leven en het gezin zal zwijgen.”
vrijdag 14 mei 2010
The Dangerous Silliness of the new movie "Agora"
Een filmrecensie door Fr. Robert Barron: The Dangerous Silliness of the new movie Agora
"My very real fear is that the meanness, half-truths, and outright slanders in such books as Christopher Hitchens's 'God is Not Great' and Richard Dawkins's 'The God Delusion' have begun to work their way into the popular culture." - Fr. Robert Barron
"My very real fear is that the meanness, half-truths, and outright slanders in such books as Christopher Hitchens's 'God is Not Great' and Richard Dawkins's 'The God Delusion' have begun to work their way into the popular culture." - Fr. Robert Barron
zaterdag 8 mei 2010
Joh. 15,18-21
[18] Als de wereld jullie haat, bedenk dan dat zij Mij vóór jullie heeft gehaat. [19] Als jullie van de wereld waren, zou de wereld jullie als het hare erkennen en liefhebben. Maar jullie zijn niet van de wereld: Ik heb jullie uit de wereld uitgekozen, en daarom haat de wereld jullie. [20] Bedenk wat Ik gezegd heb: “Een knecht is niet meer dan zijn meester.” Als ze Mij hebben vervolgd, zullen ze ook jullie vervolgen; en voorzover ze mijn woord ter harte hebben genomen, zullen ze ook dat van jullie ter harte nemen. [21] Dat alles zullen ze je dus aandoen vanwege mijn naam, omdat ze Hem niet kennen die Mij gezonden heeft.
Reportage "Terzake" 7 mei 2010
Een paar weken geleden kwam een televisieploeg van de VRT een paar keer in Herentals langs voor opnames ter voorbereiding van een reportage over de Antwerpse seminaristen. Het resultaat is bijgevoegd beeldverslag dat gisteren in het programma "Terzake" (op Canvas) werd uitgezonden. Zelf ben ik ook een paar keer te zien en te horen, maar het was vooral mijn medeseminarist Michel Fondu die speciaal in de kijker werd geplaatst. De reportage door Pascale Mertens is, vind ik, mooi geworden en geeft een waarachtig beeld van de priesterstudent als late roeping, die studie en werk moet trachten te combineren. Hopelijk brengt dit verslag onderscheiding in het proces van jonge mannen die overwegen om ook de weg naar het priesterschap te gaan. Klik op onderstaande link.
Wie wil er nog priester worden?
maandag 26 april 2010
Vrijdag 23 april 2010
Vrijdag 23 april 2010. In een persconferentie krijgen we de pijnlijke bevestiging te horen van wat daags voordien nog als een vaag bericht de ether werd ingestuurd: mgr. Vangheluwe, bisschop van Brugge, heeft zich voor en na zijn bisschopswijding schuldig gemaakt aan seksueel misbruik van een minderjarige jongen. Het nieuws slaat in als een bom. Mijn gedachten en gebeden gaan in de eerste plaats uit naar het slachtoffer in kwestie, maar ook naar alle slachtoffers van seksueel misbruik, bij wie het nieuws van vrijdag oude wonden weer moet hebben opengereten. Mijn gedachten en gebeden gaan ook uit naar de Belgische kerk die door deze zaak een mokerslag te verduren krijgt, waarvan de gevolgen nog niet kunnen worden ingeschat. Mgr. Vangheluwe heeft niet enkel schade berokkend aan het slachtoffer van het seksueel misbruik, maar ook aan de priesters en de gehele kerkgemeenschap. Het is bijzonder pijnlijk te moeten ervaren dat diegene van wie je het het minst zou verwachten, de dader blijkt te zijn.
Bovendien is deze zaak koren op de molen van de “church bashers”, die zich dezer dagen wellicht in de handen wrijven en zich laven aan het bloed dat stroomt uit de wonden die in de kerk zijn geslagen. Zij vieren momenteel hoogdagen. Zij hebben nooit enig begrip getoond voor het christelijke geloof – wegens achterhaald, niet van deze tijd, een verlichte geest niet betamend. Bijgevolg kan je van hen ook geen omgang met de kerk verwachten, die zich ook maar enigszins laat kenmerken door objectiviteit, intellectuele eerlijkheid, kortom door een brede en genuanceerde kijk op de dingen. De waarden die ze hoog in het vaandel dragen – tolerantie, redelijkheid – blijken in hun visie op kerk plots van geen tel meer. Hun redeneringen laten zich eerder kenmerken door al te snelle conclusies, veralgemeningen, en bevatten een kern die naar kwaadwillig opzet ruikt.
Anderzijds menen sommige mensen – kerkelijk geëngageerde mensen, zowel als mensen die nooit iets met de kerk te maken wilden hebben – in de actuele crisis argumenten voor hun grieven tegenover de kerk te kunnen vinden. Ze zien kansen om hun persoonlijk kerkje in het licht van de publieke belangstelling te schuiven. Het gaat dan ondermeer over de afschaffing van het verplichte celibaat voor priesters, want zij menen in het celibaat een oorzaak voor de pedofilieschandalen te zien. Een zeer gevaarlijke redenering, als je het mij vraagt, die elke wetenschappelijke fundering ontbeert, en bovendien funest voor die mensen (geestelijken of niet-geestelijken) die vrijwillig voor het celibataire leven hebben gekozen. Deze redenering is even gevaarlijk als de bewering dat er een samenhang bestaat tussen homoseksualiteit en pedoseksualiteit.
Ook VRT-radiojournalist Lucas Vanclooster pleit in een recent commentaarstuk naar aanleiding van de onthulling over Vangheluwe voor de afschaffing van het verplichte celibaat. Hij schrijft: “Voorts is de tijd van het verplichte celibaat voorbij, afgelopen, over and out and done. Bevrijd je personeel van die molensteen aan hun voeten, laat ze als normale mannen en vrouwen leven. Als vrouwen, jawel, het is de hoogste tijd voor een grondige vervrouwelijking van de kerk, toegang tot het ambt inbegrepen. Nu, subiet.” Wat de zaak Vangheluwe te maken heeft met de toegang van vrouwen tot het ambt, is mij een raadsel, maar ja, dat zal wellicht aan mij liggen.
Verder roept Vanclooster de kerk op “zich zolang dit drama niet helemaal rechtgetrokken is, volledig [te] onthouden van welke morele zedenprekerij en betweterij dan ook”. Het liefst zou Vanclooster, samen met zovele anderen, willen dat de kerk zich voor eens en voor altijd terugtrekt uit het morele debat. In dat debat is de stem van kerk meer dan ooit nodig, zeker nu in tal van ethische kwesties (euthanasie, abortus, voortplanting, …) christelijke waarden steeds verder onder druk komen te staan. Maar ja, velen nemen aanstoot aan het christelijke geloof en de christelijke waarden en willen niet liever dan die stoorzender genaamd kerk uit het debat weren. Ook Christus was een “steen des aanstoots”, een “rots der ergernis” (1Petr. 2,7). Laten we bidden dat de kerk als lichaam van Christus de kracht vindt om gelouterd en gezuiverd uit de huidige crisis te komen.
donderdag 15 april 2010
Brief mgr. Johan Bonny: "Wil jij priester worden?"
Sinds zijn aantreden als bisschop te Antwerpen, wordt Mgr. Johan Bonny bijna dagelijks gevraagd of hij een priester heeft voor een parochie, een groep of beweging, school, ziekenhuis. Het zijn vragen waarop hij noodgedwongen meestal niet kan ingaan. Een kerkgemeenschap kan niet zonder priesters. Zoveel is duidelijk. Dat onderstreept ook het "Jaar van de Priester" en de komende Roepingenzondagcampagne. In het bisdom Antwerpen wordt daartoe ondermeer het initiatief "Roepingenmaandag" genomen, dit jaar op maandag 19 april, te Herentals. Ook schreef de bisschop een brief, waarin hij jongeren de vraag stelt: wil jij priester worden, priester voor het bisdom Antwerpen, in verbondenheid met de wereldkerk? Hij hoopt dat deze brief, gepubliceerd op de website van het bisdom Antwerpen, nog veel jonge mensen tot nadenken stemt. De komende weken, waarin roeping centraal staat, mag de vraag uitdrukkelijker klinken. (bron: www.kerknet.be)
De volledige brief vindt u via deze link.
De volledige brief vindt u via deze link.
19 april: "Roepingenmaandag"
Op maandag 19 april, de maandag voor Roepingenzondag van 25 april, vindt voor de derde keer een samenkomst in de Sint-Waldetrudiskerk (Herentals) plaats. De wekelijkse vesperdienst voor roepingen, telkens op maandagen om 19 uur, wordt die dag feestelijk gezongen. Na de dienst is er een ontmoetingsmoment in het vlak bij gelegen rectorhuis. Bart Coenegrachts, verantwoordelijke voor Roepingenpastoraal brengt er een korte getuigenis. In het bijzonder is deze avond een kans voor geroepenen om samen stil te staan bij het belang van het roepen van anderen tot een engagement voor de kerk. Het materiaal voor Roepingenzondag staat in het teken van het Jaar van de Priester. (bron: www.kerknet.be)
zondag 11 april 2010
Integratie moslims lukt niet zonder christelijke fierheid
Meestal loop ik niet echt warm van de columns van Mark Van de Voorde, publicist en politiek raadgever. In zijn meest recente bijdrage op www.rorate.com slaat hij echter nagels met koppen. Inspiratie vond Van de Voorde in het recente incident aan de Universiteit van Antwerpen, waarbij schrijver Benno Barnard door moslimfundamentalisten verhinderd werd om een lezing te houden, maar zeer zeker ook in de hetze die hedentendage in het Westen in alle hevigheid woedt tegen alles wat met het christelijke geloof of de Kerk te maken heeft. Ik wil de tekst dan ook integraal overnemen (bron: http://www.rorate.com/nieuws/nws.php?id=60475):
Schrijver Benno Barnard werd door breed gebekte maar smal denkende moslimfundamentalisten verhinderd om een lezing te houden aan de Universiteit van Antwerpen. Natuurlijk had hij met de weinig fijnzinnige titel ‘Leve God, weg met Allah’ hen geprovoceerd. Moet kunnen, zegt men, al is provocatie niet de beste afslag naar de dialoog. Barnard maakte evenwel op een excessieve wijze duidelijk dat de integratie van moslims nooit zal lukken zonder het christendom ter sprake te brengen als drager van de westerse cultuur. Maar dat mag dan weer niet gezegd van hen die het geloof der vaderen achter de rug hebben. En zo ontstaat het vacuüm dat moslims met hun jihad en sharia willen opvullen.
Eigenlijk bestaan er geen samenlevingen zonder “bezielend verband”, zoals Frits Bolkestein het ooit noemde. Het kernwoordje ziel is hierbij van belang. Je bindt geen mensen tot gemeenschap door de prachtige waarden van gelijkwaardigheid en scheiding van kerk en staat, als die niet geschraagd worden door de transcendentie waaruit ze zijn ontstaan.
Het is veelzeggend dat de Verenigde Staten die de scherpste scheiding van kerk en staat ter wereld kent, de melting pot van honderden culturen en religies bij elkaar kan houden door een civil religion, maar wel een civil religion die diep christelijk is, duidelijk van identiteit dus.
Dat een samenleving zonder bezielend verband niet tegen de geschiedenis is opgewassen, toonde de instorting van de eens machtige Sovjetunie. Niet toevallig werd dat rijk opgevolgd door een Rusland dat zijn orthodoxe grondslag sans gêne etaleert, alsof de zeventig jaar atheïsme er nooit waren bestaan. Merkwaardiger nog misschien is dat het nog altijd officieel atheïstische China steeds meer confucianisme stopt in zijn spreken en een razendsnelle groei kent van alle aldaar beleden godsdiensten.
Nu wij in West-Europa worden geconfronteerd met tegelijk identiteitszekere en identiteit zoekende moslims, meent de ‘weldenkende’ gemeente tegen de cultuureigen godsdienst te moeten aanbeuken met de stormrammen van haar cynisme en spot. De aanvallen op het christendom worden brutaler en haatdragender. Het christendom treffen in zijn kern wordt een doel op zich en ons geloof ten diepste kwetsen een sport vol wellust. “Godslastering is leuk”, zei schrijver Tom Naegels, zichtbaar genietend, in de actualiteitenrubriek Terzake (VRT).
Al die ‘weldenkenden’ beseffen niet dat ze daardoor precies de claim van de moslims steunen. Een samenleving kan niet zonder bezielend verband. Gooit het Westen zijn ziel buiten, dan kan de moslimziel rustig binnenwandelen. Ze vult immers een vacuüm dat gevuld wil worden. Integratie is dan ook overbodig in de tussentijd. Precies dat is aan het gebeuren bij de jongere generaties allochtonen. Ze kunnen bovendien moeilijk respect opbrengen voor een cultuur die haar eigen grondslagen ondermijnt.
Hun moet duidelijk worden gemaakt dat ze heilige grond betreden, als wij het met elkaar hebben over vrije meningsuiting, godsdienstvrijheid, mensenrechten, gelijkwaardigheid van man en vrouw, scheiding van kerk en staat, naastenliefde die verder gaat dan de eigen groep, verdraagzaamheid… Die heilige grond is dat al die zogezegd ‘westerse’ waarden de afgeleiden zijn van het mensbeeld dat het christelijke geloof aan onze samenleving heeft gegeven.
Zij kunnen evenwel slechts beseffen dat ze heilige grond betreden, als wij zelf respect opbrengen voor die geestelijke en religieuze drager van onze cultuur. En als de vertegenwoordigers van dat geloof en wij, de gelovigen, fier zijn op hun overtuiging, hun kerk(en) en hun God. Zo fier dat wij ons de vrijheid kunnen permitteren om ook de moslims hun geloof te gunnen en hun fierheid. Zo zeker van ons geloof (en waarom ook niet van onze religieuze superioriteit) dat wij niet als de moslims uit feitelijke onmacht moeten neerkijken op anderen. Zo veilig in ons geloof dat wij de godsdienstvrijheid als vanzelfsprekend beschouwen.
Het is geen toeval dat zo veel ‘weldenkenden’ die afscheid hebben genomen van het christendom of vol haat en spot schimpen op dat christelijke geloof, vaak het hardst hun angst uitschreeuwen. Geen banger hart dan dat van hem die zijn ziel kwijt is.
Mark Van de Voorde
Schrijver Benno Barnard werd door breed gebekte maar smal denkende moslimfundamentalisten verhinderd om een lezing te houden aan de Universiteit van Antwerpen. Natuurlijk had hij met de weinig fijnzinnige titel ‘Leve God, weg met Allah’ hen geprovoceerd. Moet kunnen, zegt men, al is provocatie niet de beste afslag naar de dialoog. Barnard maakte evenwel op een excessieve wijze duidelijk dat de integratie van moslims nooit zal lukken zonder het christendom ter sprake te brengen als drager van de westerse cultuur. Maar dat mag dan weer niet gezegd van hen die het geloof der vaderen achter de rug hebben. En zo ontstaat het vacuüm dat moslims met hun jihad en sharia willen opvullen.
Eigenlijk bestaan er geen samenlevingen zonder “bezielend verband”, zoals Frits Bolkestein het ooit noemde. Het kernwoordje ziel is hierbij van belang. Je bindt geen mensen tot gemeenschap door de prachtige waarden van gelijkwaardigheid en scheiding van kerk en staat, als die niet geschraagd worden door de transcendentie waaruit ze zijn ontstaan.
Het is veelzeggend dat de Verenigde Staten die de scherpste scheiding van kerk en staat ter wereld kent, de melting pot van honderden culturen en religies bij elkaar kan houden door een civil religion, maar wel een civil religion die diep christelijk is, duidelijk van identiteit dus.
Dat een samenleving zonder bezielend verband niet tegen de geschiedenis is opgewassen, toonde de instorting van de eens machtige Sovjetunie. Niet toevallig werd dat rijk opgevolgd door een Rusland dat zijn orthodoxe grondslag sans gêne etaleert, alsof de zeventig jaar atheïsme er nooit waren bestaan. Merkwaardiger nog misschien is dat het nog altijd officieel atheïstische China steeds meer confucianisme stopt in zijn spreken en een razendsnelle groei kent van alle aldaar beleden godsdiensten.
Nu wij in West-Europa worden geconfronteerd met tegelijk identiteitszekere en identiteit zoekende moslims, meent de ‘weldenkende’ gemeente tegen de cultuureigen godsdienst te moeten aanbeuken met de stormrammen van haar cynisme en spot. De aanvallen op het christendom worden brutaler en haatdragender. Het christendom treffen in zijn kern wordt een doel op zich en ons geloof ten diepste kwetsen een sport vol wellust. “Godslastering is leuk”, zei schrijver Tom Naegels, zichtbaar genietend, in de actualiteitenrubriek Terzake (VRT).
Al die ‘weldenkenden’ beseffen niet dat ze daardoor precies de claim van de moslims steunen. Een samenleving kan niet zonder bezielend verband. Gooit het Westen zijn ziel buiten, dan kan de moslimziel rustig binnenwandelen. Ze vult immers een vacuüm dat gevuld wil worden. Integratie is dan ook overbodig in de tussentijd. Precies dat is aan het gebeuren bij de jongere generaties allochtonen. Ze kunnen bovendien moeilijk respect opbrengen voor een cultuur die haar eigen grondslagen ondermijnt.
Hun moet duidelijk worden gemaakt dat ze heilige grond betreden, als wij het met elkaar hebben over vrije meningsuiting, godsdienstvrijheid, mensenrechten, gelijkwaardigheid van man en vrouw, scheiding van kerk en staat, naastenliefde die verder gaat dan de eigen groep, verdraagzaamheid… Die heilige grond is dat al die zogezegd ‘westerse’ waarden de afgeleiden zijn van het mensbeeld dat het christelijke geloof aan onze samenleving heeft gegeven.
Zij kunnen evenwel slechts beseffen dat ze heilige grond betreden, als wij zelf respect opbrengen voor die geestelijke en religieuze drager van onze cultuur. En als de vertegenwoordigers van dat geloof en wij, de gelovigen, fier zijn op hun overtuiging, hun kerk(en) en hun God. Zo fier dat wij ons de vrijheid kunnen permitteren om ook de moslims hun geloof te gunnen en hun fierheid. Zo zeker van ons geloof (en waarom ook niet van onze religieuze superioriteit) dat wij niet als de moslims uit feitelijke onmacht moeten neerkijken op anderen. Zo veilig in ons geloof dat wij de godsdienstvrijheid als vanzelfsprekend beschouwen.
Het is geen toeval dat zo veel ‘weldenkenden’ die afscheid hebben genomen van het christendom of vol haat en spot schimpen op dat christelijke geloof, vaak het hardst hun angst uitschreeuwen. Geen banger hart dan dat van hem die zijn ziel kwijt is.
Mark Van de Voorde
dinsdag 6 april 2010
Sign the Pledge - Support The Pope
Sign and support our Holy Father:
Sign the Pledge - Support The Pope
zaterdag 3 april 2010
woensdag 10 februari 2010
Priesterwijding van Michel Brasseur op 31-01-2010
In een volle Onze-Lieve-Vrouwekathedraal wijdde de bisschop van Antwerpen de veertigjarige wiskundeleraar Michel Brasseur tot priester. Een feest voor het bisdom, want het was al enkele jaren geleden dat nog iemand tot priester werd gewijd. De liturgie toonde de diepe kracht van het wijdingsgebed, de handoplegging en de zalving van de handen (foto). Op dat moment droeg de wijdeling al de kazuifel, typisch kenmerk van het priesterschap. "Als een priester niet liefheeft, dient hij tot niets", zei mgr. Bonny in zijn homilie. (bron: Kerk en Leven, 10-02-2010)
Links
Abonneren op:
Posts (Atom)